Toen je ongeveer vijf jaar oud was, bleef je me vragen: “Ik ben een jongen, ik ben een jongen, ik ben een jongen, toch”?
Ik dacht er niet veel over na. Maar ik herinner me nog steeds dat je het me keer op keer vroeg. Ik blijf mezelf afvragen of ik er meer aandacht aan had moeten besteden, had ik het kunnen weten? Had ik je de pijn en het lijden kunnen besparen die je ervoer tot je er op je zestiende niet meer tegen kon.
Je had toen zoveel pijn dat je psychotisch werd. Ik denk dat een van de moeilijkste dingen die je ooit hebt gedaan, was me vertellen dat je een meisje bent. Je herinnert je nog steeds de schok waarin ik verkeerde. Ik heb je uitgelegd waarom ik in shock was. Ik kon alleen het moeilijke pad voor ons zien. Het duurde even voordat ik besefte dat het jouw weg was om te gaan, niet de mijne.
Lees “Voor mijn prachtige dochter” verder